OKUL

​

oku-mak isteyen herkesin özgürce ulaşabileceği, kişi yüzünü nereye dönerse dönsün görebileceği bir şey olmalıydı. Her ne kadar etimolojik olarak ‘okul’ kelimesi bir ‘yer-alan’ ifade etse de, bize göre okul “zamansız ve mekansız”dı. Biz neredeysek okul da oradaydı, gittiğimiz her yere onu da taşıyabilmeliydik yanımızda. Yani, hem her yerde, hem de hiçbir yerdeydi.

Öğretmenler ise aslında "en büyük öğrenci"ler olmalıydı. Fakat günümüzde insanlara bir şey öğretmenin yolu diploma, sertifika almaktan geçmekteydi. Deneyimin kendisinden çok öğretmenin o unvanı almış olması bizler için yeterli gelmekteydi. En iyi öğrenci etiketleri önemsemez, kimseyi de unvanlara, makamlara göre değerlendirmezdi. Onun gözünde herkes öğrenendi ve gerektiğinde de herkes birbirine rehberlik-öğretmenlik edebilirdi.

Müfredatlar artık “Kendini Bil”meyi araştırmıyordu; kabaca hayatta kalmak ve para kazanmak için yapılması gereken şeyler üzerine konuşuyorduk biz okullarda. En çok da korku tohumları ekiyorduk zihinlere. Günümüzde gençlerin çoğu mezun olduğu bölümle ilgilenmiyordu bile. Yaşam döngüsündeki yerini bulamayanların akıllarında ise tek bir soru yankılanıyordu; “Ben kimim?”...

Bu fikirlerden yola çıkarak bir 'okul' inşa etmeye karar verdik; öğretmeninin öğrenmek isteyen herkes olduğu; derslerin-buluşmaların bağ-larda, bahçelerde, parklarda, yollarda yapıldığı; çalışmaların bütünsel, yani ruh-zihin-beden üzerine, tartışmaların odağının ise "ben kimim?", "insan olmak, yolda olmak ne demek?" olduğu ve en önemlisi de neşeyle, keyifle, muhabbetle 'oyun'lar oynandığı ve yeni bağ-ların kurulduğu.

​

#hayalimdekiokulgerçek

#eğlenereköğreniyorum